لحظه خدافظی به سینه ام فشردمت
اشک چشمام جاری شد دست خدا سپردمت
دل من راضی نبود به این جدایی نازنین
عزیزم من و ببخش اگه یه وقت آزردمت
گفتی به من غصه نخور می رم و برمی گردم
همسفر پرستوها می شم و بر می گردم
گفتی تو هم مثل خودم غمگینی از جدایی
گفتی تا چشم هم بزنی میرم و بر می گردم

عزیزم رفته سفر کی برمی گردی
چشمونم مونده به در کی برمی گردی
رفتی و رفت از چشام نور دو دیده
ای زحالم بی خبر کی برمی گردی

رفاقتو تو حقه من امشب تموم کردی رفیق
گرفتی از من دستای عشقمونامرد نارفیق
دارم میبینم اون روزو، نه اون تورو بخواد نه تو
نه راهه برگشت واسه من، نه راهه جبران واسه تو

چه حالی داشتم، حاله اون روزامو داری تو الان
تو دسته من بود، دستای اون که تو دستته الان
یه روز به حرفم میرسی، امروزو یادت بمونه
رفتنی میره میدونم، محاله یارت بمونه

نارفیق بودی برام

نارفیق بودی برام آهای رفیقه بامرام
زخمه کاریتم نذاشته باله پروازی برام
دلتم خنک بشه، پره دستم جای تیغ
ضربه ی آخرتم، به هدف خورده دقیق

قبر مرا نیم متر کمتر عمیق کنید تا پنجاه سانت به خدا نزدیکتر باشم.

بعد از مرگم، انگشت‌های مرا به رایگان در اختیار اداره انگشت‌نگاری قرار دهید.

به پزشک قانونی بگویید روح مرا کالبدشکافی کند، من به آن مشکوکم!

ورثه حق دارند با طلبکاران من کتک ‌کاری کنند.

عبور هرگونه کابل برق، تلفن، لوله آب یا گاز از داخل گور اینجانب کیدا ممنوع است.

بر قبر من پنجره بگذارید تا هنگام دلتنگی، گورستان را تماشا کنم.

کارت شناسایی مرا لای کفنم بگذارید، شاید آنجا هم نیاز باشد!

مواظب باشید به تابوت من آگهی تبلیغاتی نچسبانند.

روی تابوت و کفن من بنویسید: این عاقبت کسی است که زگهواره تا گور دانش بجست.

دوست ندارم مردم قبرم را لگدمال کنند. در چمنزار خاکم کنید!

کسانی که زیر تابوت مرا می‌گیرند، باید هم قد باشند.

شماره تلفن گورستان و شماره قبر مرا به طلبکاران ندهید.

گواهینامه رانندگیم را به یک آدم مستحق بدهید، ثواب دارد.

در مجلس ختم من گاز اشک‌آور پخش کنید تا همه به گریه بیفتند.

از اینکه نمی‌توانم در مجلس ختم خودم حضوریابم قبلا پوزش می طلبم !

من هنوز چیزی نگفتم که تو طاقتت تموم شد
باقیشو بگم میبینی گریه هات کلی حروم شد
من که آسمون نبودم اما عشق تو یه ماهه
سرزنش نکن دلم رو به خدا اون بی گناهه
باز که ابری شد نگاهت بغضتم واسم عزیزه
اما اشکات رو نگه دار نذار این جوری بریزه
حال من خیلی عجیبه دوست دارم پیشم بشینی
من نگاهت بکنم تا تو چشام عشقو ببینی
بدجوری دیوونتم من فکر نکن این اعتراضه
همیشه نبودن تو کرده این دل رو کلافه
می دونم فرقی نداره واست عاشق بودن من
می دونم واست یکی شد بودن و نبودن من
اولش گفتم یه حسه یا یه احترام ساده
اما بعد دیدم یه عشقه تازه اندازه اش زیاده
بیا و مثل گذشته جز به من به همه شک کن
من بدون تو می میرم بیا و به من کمک کن

یادتون میاد؟

سرمونو می گرفتیم جلو پنکه و می گفتیم: آ آ آ آ آآآآآآآ

پیک نوروزی که شب عید می دادن دستمون حالمونو تا روز آخر عید می گرفت

زنگ آخر که می شد کیف و کوله رو مینداختیم رو دوشمون که زنگ بخوره نفر اولی باشیم که میره بیرون

یه مدت از این مداد تراش های رومیزی مد شده بود و هر کی اونو داشت خیلی باکلاس بود

ماه رمضون که می شد اگه کسی می گفت روزه گرفتم بهش می گفتیم:زبونتو در بیار تا ببینیم که راس گفتی یا نه

سر صف پامونو 180درجه باز می کردیم تا برا رفیق فابریکمون جا بگیریم

آرزومون این بود که وقتی از دوستمون می پرسیدم درستون کجاست ؟ اونا یه درس از ما عقب تر باشن

چقد زجر آور بود صدای شنیدن آهنگ مدرسه ها باز شده اونم اول مهر

دبستان که بودیم معلم بهداشت یه ساعتایی میومد و با مدادامون لای موهامونو نگاه می کرد

بچه بودیم...وچه زود گذشت لذت های دوران کودکی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

فارس نژاد پرست نیست،مگر کورش نژاد پرست بود؟

رشتی بی غیرت نیست،مگر میرزا کوچک خان بی غیرت بود؟

مازندرانی ها کله ماهی خور نیست،مگر نیما کله ماهی خور بود؟

لر  هالو نیست،مگر لطفعلی خان هالو بود؟

ترک زبان عرعر نمی کند،مگر شهریار عرعر می کرد؟

قزوینی همجنس باز نیست،مگر علامه دهخدا همجنس باز بود؟

خراسانی بادیه نشین و بدوی نیست،مگر دکتر شریعتی بادیه نشین بود؟

.

.

.

بلکه اینان ستونهای ایرانند

دارم عادت میکنم به اینکه حرفی نداری

میخونم توی چشات که دیگه دوسم نداری

دارم عادت میکنم به اینکه تنها بمونم

نمیخوام بیشتر از این تورو پشیمون ببینم

نگران من نباش صدات تو گوشم میمونه

وقتی نیستی تو شبام برام لالایی میخونه

میگه: اون روزا گذشت که عاشق چشات بودم

 منو ببخش دیگه نمیخوام بمونم

میدونم! بودنت فقط از روی عادته

میدونم گذشتن از من واسه تو چه راحته

دست تو، تو دست من چه سرد و بی حرارته

فقط این دل منه که واسه تو بی طاقته....

قلب من باز ترك خورد و شكست

 چشم من باز گريست،

باز هنگام سفر بود و من از چشمانت مي خواندم

كه به آساني از اين شهر سفر خواهي كرد،

و از اين عشق گذر خواهي كرد، و نخواهي فهميد،

بي تو اين باغ پر از پاييز است!!!